Strona Główna
|
Szukaj
|
Użytkownicy
|
Grupy
|
Galerie
|
Rejestracja
|
Profil
|
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
|
Zaloguj
Forum Pub pod Świńskim Łbem Strona Główna
->
Fanfiction
Napisz odpowiedź
Użytkownik
Temat
Treść wiadomości
Emotikony
Więcej Ikon
Kolor:
Domyślny
Ciemnoczerwony
Czerwony
Pomarańćzowy
Brązowy
Żółty
Zielony
Oliwkowy
Błękitny
Niebieski
Ciemnoniebieski
Purpurowy
Fioletowy
Biały
Czarny
Rozmiar:
Minimalny
Mały
Normalny
Duży
Ogromny
Zamknij Tagi
Opcje
HTML:
NIE
BBCode
:
TAK
Uśmieszki:
TAK
Wyłącz BBCode w tym poście
Wyłącz Uśmieszki w tym poście
Kod potwierdzający: *
Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Skocz do:
Wybierz forum
Gospoda pod Świńskim Łbem
----------------
Szafa pełna rozmów
Kawiarenka
Forum
Galeria
Stadion Stulecia im. Dumbledore'a
WWW
Zjazdy
Harry Potter
----------------
Fanfiction
Harry i spółka
Rozrywka
----------------
Książki
Muzyka i Film
Manga i Anime
Czat
----------------
Chcieliście czata to macie
Mugolska "tfurczość"
----------------
Epika
Liryka
Dramat
Przegląd tematu
<table border="0" cellpadding="3" cellspacing="1" width="100%" class="forumline"> <tr> <th class="thCornerL" width="22%" height="26">Autor</th> <th class="thCornerR">Wiadomość</th> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>yasmin</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Pią 19:48, 03 Lut 2006<span class="gen"> </span> Temat postu: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">Jej... czytałam to w orginale na mugglenet.com. Bardzo lubie twory annie, jednak ten już wtedy nie specjalnie przypadł mi do gustu. Zdecydowanie stawiam na "The Sweetes Sin" - jest mniej cukierkowy i bardziej realistyczny. <br />Co do tłumaczenia to znalazłam kilka błędów składniowych i stylistycznych, ale było ich b. mało. <br />Czekam na next part. <br /> <br />Chylę kapelusik...</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row2"><span class="name"><a name=""></a><b>Sklawinia Marple</b></span></td> <td class="row2" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Wto 19:03, 03 Sty 2006<span class="gen"> </span> Temat postu: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">Tłumaczenie jest nie najgorsze, poprawne, chociaż w kilku miejscach były jakieś błędy <br />*np. z tę i tą* <br /> <br />A sam tekst jest piekielnie naiwny. Straszliwie mugolski. <br />A już moment, w którym starsza Hermiona z czułością mówi że niania 'zapomniała nakarmić' jej dziecko powalił mnie na kolana. Z własnego doświadczenia wiem, że praca niańki jest skrupulatnie sprawdzana i oceniana. Gdyby kobieta zapomniała o tak podstawowym zadaniem opiekunki wyleciała by z takim hukiem, że słychać by ją było w Moskwie. Że już o zababranych do końca życia referencjach nie wspomnę. <br />Drążąc dalej temat tekstu: czy Hermiona, ta Hermiona,o której, teoretycznie przynamniej jest ten tekst, na takie niedopatrzenie zareagowałaby tak spokojnie? <br />No wydaje mi się, że szybciej by niańkę zavadowała niż puściła wolno i jeszcze spokojnie podzieliła się tym z mężem. Zresztą czy taki facet jak Malfoy pozwoliłby, by jego pierworodnego DZIEDZICA ktoś chociażby spróbował przegłodzić? Szczególnie, że to dopiero niemowlę <img src="http://picsrv.fora.pl/images/smiles/gear_tounge.gif" alt="Razz" border="0" /> <br /> <br />No, przeraszam, już się nie ciskam, w końcu to tłumaczenie, a nie Twój osobisty (XD) tekst <img src="http://picsrv.fora.pl/images/smiles/gear_happy2.gif" alt="Smile" border="0" /> <br />Pozdrawiam <br />S.M.</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>AtA</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Wto 18:09, 03 Sty 2006<span class="gen"> </span> Temat postu: Sens życia</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">pierwsze tłumaczenie, które popełniłam <img src="http://picsrv.fora.pl/images/smiles/gear_tounge.gif" alt="Razz" border="0" />... (więc stylistycznie na pewno idelanie nie jest.) i to jeszcze bez czytania całosci oryginału (;. boże, jaka ja byłam głupia (;. <br />ale, co tam... koleżanka poprosiła mnie o przetłumaczenie tego ffa, wiec przetłumaczyłam. większość osób zarzuca mu, ze straszniście słodki - jeśli macie cukrzycę, nie czytajcie (;. <br />tak samo z alergią na paring DM/HG (uwielbiam *-*...) - bo ten ff jest właśnie o nich (;... <br />wstawiam po dwa rozdziały, bo strasnzie krótkie (;. <br /> <br />Autorka: Annie <br />Tytuł oryginału: Meant to be <br />Zgoda na tłumaczenie: jest <br />Link oryginału: <a href="http://www.astronomytower.org/authorLinks/Annie/Meant_To_Be/" target="_blank">http://www.astronomytower.org/authorLinks/Annie/Meant_To_Be/</a> <br />Tłumaczenie: AtA <br />Korekta: Kerowyn <br />Konsultacje (czyli inaczej mówiac druga beta <img src="http://picsrv.fora.pl/images/smiles/gear_tounge.gif" alt="Razz" border="0" />): Sonka <br /> <br />no, to lecimy... <br /> <br />dedykuję Kerowyn, cudownej istocie która zgodziła się to betować, oraz Sonce, która dała mi link do tego opowiadania. <br /> <br />--------- Rozdział 1: Przyjazd do Hogwartu --------- <br />- Harry! - Hermiona Granger, siódmoroczna Gryfonka, przepchnęła się przez tłum ludzi, tłoczących się na King’s Cross, by zamknąć Harry’ego Pottera w przyjacielskim uścisku. Nie widziała tego wysokiego, kruczowłosego przez całe lato, wyrzucała z siebie kolejne pytania: <br />- Jak tam wakacje? Miałeś dużo problemów z ciotką i wujem? Gdzie jest Ron? <br />Harry zaśmiał się, poprawiając okulary. Jego zielone oczy zaiskrzyły, kiedy przytrzymał Hermionę, dając jej do zrozumienia, by się uspokoiła. <br />- Lato było nudne, Dursleyowie jak zwykle zachowywali się jak banda kretynów i nie widziałem jeszcze Rona. <br />Hermiona wyszczerzyła zęby w zakłopotaniu. Każdego lata coraz bardziej nie mogła się doczekać początku semestru i spotkania z dwójką swoich najlepszych przyjaciół. A że był to ich ostatni rok w Hogwarcie, tęskniła za nimi jeszcze bardziej i była przekonana, że dobry początek zagwarantuje taki sam ciąg dalszy. <br />- Hej, ludziska – niski głos, dochodzący zza Hermiony, przerwał jej rozmyślania. Obróciła się i krzyknęła z radości, gdy zobaczyła swego rudego przyjaciela, stojącego z uśmiechem na twarzy. <br />- RON! Jak minęło lato? <br />- Całkiem nieźle... Ciebie też miło widzieć, Hermiono. I ciebie, Harry. <br />- No, nawzajem – odpowiedział Harry i uśmiechnął się do przyjaciela. <br />Wtedy, głośny głos spikerki, rozchodzący się po stacji, oznajmił: <br />- 10:55. Odjeżdżają pociągi z peronu pierwszego, czwartego, piątego i ósmego. <br />- Za pięć jedenasta! – sapnęła Hermiona, upewniwszy się, spoglądając na zegarek. – Mamy pięć minut, żeby zdążyć na Hogwart Express! Gazem, lecimy! <br />Nie czekając na dwóch chłopców, chwyciła swój wózek i popchnęła w kierunku peronu dziewiątego. Harry i Ron dyszeli za jej plecami. Cała trójka, jedno za drugim, w pośpiechu prześlizgnęła się przez barierkę między peronem dziewiątym i dziesiątym, żeby jak najszybciej wsiąść do pociągu. <br />- Mama będzie wściekła, że się z nią nie pożegnałem – powiedział Ron, przewracając oczami po tym, jak dostali się do pociągu. Hermiona uśmiechnęła się w myślach. Ciągle ta sama, stara, opiekuńcza pani Weasley. <br />Zaskakująco szybko znaleźli pusty przedział i rozsiedli się w nim. W końcu czekała ich długa droga do ukochanej szkoły. <br />- Więc, Hermiona... Jak minęły wakacje – zapytał Harry. <br />- Och, świetnie... Naprawdę świetnie – odpowiedziała. <br />- Wyglądasz... Inaczej. <br />Hermiona zarumieniła się. Oczywiście, że się zmieniła – odwiedziła ją ciotka i uświadomiła jej, że jest wystarczająco dorosła, by skupiać się na wyglądzie tyle, ile na nauce. Tego rana wyprostowała włosy i umalowała się. Jej oczy świeciły niezwykłym blaskiem, nieznanym dotąd Harry’emu i pasującym do jej błyszczącej odznaki Prefekt Naczelnej. <br />- No, w wakacje przyjechała do mnie moja ciocia. Powiedziała, że powinnam bardziej dbać o wygląd. <br />Ron uniósł brew i zaśmiał się. Hermiona zawsze będzie tym samym zwykłym molem książkowym, jakiego znał od pierwszej klasy. <br />-Wy dwaj też się zmieniliście – dodała i pokazała im język. <br />Miała rację, Harry i Ron urośli po kilka cali, a ich ciała nabrały przez lato bardziej męskiej budowy. Wiedziała doskonale, że wiele dziewczyn będzie za nimi ganiać w tym roku, i przygotowała się na żartobliwe bronienie ich przed obławą. <br />Zanim Ron zdążył wymyślić jakąś ciętą odpowiedź, drzwi przedziału otworzyły się, i stanął w nich nie kto inny, jak Draco Malfoy, z pogardą na twarzy. <br />- Proszę, proszę, nasze sławne trio ma spotkanie <br />- Co, Malfoy, bez kumpli? Co za wstyd... Kto cię teraz obroni? – Odciął się Ron. <br />Malfoy nie zareagował. Podniósł brew i bezczelnie otaksował wzrokiem Gryfonów. Rozejrzał się i spojrzenie jego ciemnoszarych oczu spoczęło na Hermionie. Jeśli to możliwe, jego brew jeszcze się podniosła, jej cienka linia zatrzymała się centymetry przed włosami. <br />- Znów się widzimy, co, Granger? – powiedział, uśmiechając się ironicznie. – Och, widzę, że zostałaś Prefekt Naczelną. Jak... miło – dodał. <br />- Tak, Malfoy, zostałam – odpowiedziała spokojnie. – Nie bądź zazdrosny, jestem pewna, że Dumbledore też dałby ci odznakę, gdybyś posiadał coś takiego, jak mózg. <br />- Właściwie – odpowiedział Ślizgon – JESTEM Prefektem Naczelnym. Gdybym był tobą, nie otwierałbym tych szlamowatych usteczek, dopóki nie wiedziałbym, o czym mówię. <br />Wypowiedź Dracona nagrodziły wyrazy szoku na wszystkich trzech, gryfońskich twarzach. Zwłaszcza reakcja Rona była satysfakcjonująca: jego twarz pokryła się jasną czerwienią, a usta otworzyły się ze zdumienia. <br />- No, no, Weasley, może chciałbyś, żebym się uspokoił, zanim zabiorę ci punkty za brak szacunku – powiedział Draco z lodowatym uśmiechem na twarzy. Odwrócił się i odszedł, zasuwając za sobą drzwi. <br />- To niemożliwe... On... Co za TUPET – powiedziała rozwścieczona Hermiona – Jak Dumbledore mógł zrobić takiego durnia Prefektem Naczelnym? <br />- Najwidoczniej mógł – wymamrotał Ron, krzyżując ramiona i osuwając się na siedzenie. <br />Harry nie mógł uwierzyć własnym uszom. <br />-Na Merlina... on będzie dręczyć pierwszorocznych. <br />Hermiona westchnęła potakująco. Sięgnęła do torby i wyciągnęła swoją letnią lekturę, książkę „Zaawansowane czary i eliksiry – edycja uczniowska”. Odwróciła się od przyjaciół i zaczęła czytać. <br />Dalszą drogę przebyli w milczeniu. Hermiona zatraciła się w czytaniu, a Harry i Ron zajęli się cichą grą w gargulki. <br />W końcu przybyli na błonia Hogwartu. Hermiona wysiadła z pociągu przed swoimi przyjaciółmi i od razu zaczęła rozglądać się za Hagridem. Dostrzegła go parę stóp dalej, krzyczącego do pierwszorocznych, by podążali za nim. <br />- Hagrid! – zawołała, pospieszając do pół-olbrzyma. <br />- Hej tam, Hermiono – odpowiedział, uśmiechając się do niej – jak ci zlyciało lato? <br />- Całkiem nieźle, a tobie? <br />- Och, ni mam tyraz czasu na rozmowę, muszem się uporać z tymi pirszorocznymi. Zobaczymy się w zamku. <br />- Okej, pa! – gdy tylko się z nim pożegnała, Harry i Ron wyrośli u jej boku, w samą porę, by pomachać Hagridowi. <br />- Znajdźmy jakieś powozy i wsiadajmy, zamarzam – powiedział Harry. <br />Dwójka jego towarzyszy skinęła głowami i pospieszyli ku powozom i (teraz widzialnym, po wydarzeniach ostatniego lata) czekającym na nich testralom. Większość pojazdów była już pełna, więc Hermiona została zmuszona do zaakceptowania faktu, że w tym, do którego wleźli Harry i Ron, nie ma już wolnych miejsc. <br />Po bezowocnym szukaniu niepełnego powozu, w końcu doszła do drugiego w ostatnim rzędzie. Ten był niemal pusty, zarezerwowany dla jednej osoby – Dracona Malfoya. Przygryzając wargę, Hermiona przez kilka sekund stała i zastanawiała się nad możliwościami. Albo wejdzie do środka i pocierpi pięć minut w towarzystwie potwora, albo spędzi więcej czasu w deszczu i zimnie, szukając innego powozu. <br />Wybrała pierwszą opcję i wspięła się do pojazdu. <br />Kiedy weszła, Draco podniósł wzrok. Jego twarz wykrzywiło obrzydzenie. <br />- Co ty tu robisz, Granger? – zapytał zjadliwie. <br />- Nie było innych wolnych powozów – odpowiedziała rzeczowym tonem. <br />- Więc sądzisz, że możesz po prostu wsiąść do mojego? <br />- Przestań być samolubem, Malfoy, nie będę czekać na zewnątrz, aż Hogwart po mnie przyjdzie. <br />Przewracając oczami, Draco odsunął się od Hermiony tak daleko, jak to było możliwe i powrócił do wyglądania przez okno. <br />Hermiona westchnęła i opadła na siedzenie, opierając głowę o najbliższą szybę. Kiedy to zrobiła, zauważyła coś świecącego na podłodze powozu. <br />- Co to jest? – spytała głośno. <br />- Co jest co? – spytał Draco leniwie, nie kłopocząc się odwracaniem. <br />- Ta świecąca rzecz na podłodze. <br />Chłopak złapał haczyk i odwrócił się w kierunku, w który się wpatrywała. Sięgnął, podniósł i zaczął oglądać w mglistym świetle wschodzącego księżyca. <br />- Wygląda jak opakowanie po czekoladowej żabie – powiedział i niedbale rzucił na ziemię. <br />Coś kazało Hermionie ponownie podnieść opakowanie i przy bliższym przyjrzeniu okazało się, że coś jest nadrukowane z boku. Pokazała to Draconowi, ale odpowiedziało jej znudzone wzruszenie ramionami. <br />- Tu pisze... „Ostendo Posterus”. Wiesz, co to znaczy? – Nie oczekiwała odpowiedzi od Ślizgona i miała rację – kontynuował ignorowanie jej. <br />Obracając się w kierunku jego pleców, wyjęła swoją różdżkę i wypowiedziała te słowa, pukając w opakowanie. <br />Wrzasnęła, kiedy zaczęło migotać i skraplać się w coś, wyglądającego na wodę... Tylko, że suchą i nie rozpływającą się. Ześlizgnęło się z jej rąk, prosto na siedzenie pomiędzy nią, a Draconem. <br />Chłopak obrócił się na jej raptowny krzyk, a jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia. <br />- Co, do jasnej cholery, zrobiłaś?! – spytał się jej, spanikowany. – Co TO, ku*rwa, jest? <br />- J-j-ja nie wiem – wyjąkała Hermiona – rzuciłam zaklęcie z opakowania i wtedy to się pojawiło. <br />Wtedy, ku jej zdumieniu, kałuża płynu zaczęła się obracać i kręcić wokół własnej osi, dopóki nie uformowała się w niespokojne bajoro. Tym razem nie tylko Hermiona krzyczała; Draco również wydał wrzask zaskoczenia: <br />- O MÓJ BOŻE! <br /> <br />––––––––– Rozdział 2: Kłopotliwe myśli ––––––––– <br />Dopóki fale w kałuży kontynuowały obracanie się wokół uformowanej figury, dwoje Prefektów wpatrywało się w siebie nawzajem w kompletnym, skrajnym wprost szoku. Ich oczy cały czas rozszerzały się ze zdumienia, gdy patrzyli to na dół, to znów w górę. <br />– To niemożliwe... Co do... – powiedziała Hermiona drżącym głosem. <br />Kałuża świecącego płynu bardzo przypominała myślodsiewnię; na powierzchni widniał obraz, i z pewnością nie był taki, jaki spodziewali się ujrzeć. Obserwowali go z zapartym tchem. Wzajemna nienawiść najwyraźniej wyparowała w momencie, w którym ich oczom ukazały się sceny. <br /> <br /><span style="font-style: italic">W środku przechadzała się, wyglądająca na panią w średnim wieku, Hermiona. Nosiła na rękach małego chłopca i próbowała go uspokoić. Wtedy do pokoju wszedł Draco, w dokładnie–tym–samym wieku, schylił się i pocałował Hermionę. <br />– Czy Natan już śpi? – spytał przyciszonym głosem. <br />– Ciągle płacze – odpowiedziała Hermiona podobnym, cichym tonem. Posłała Draconowi zmęczony uśmiech. <br />– Biedny malec... Niania zapomniała go dziś nakarmić, a on potrzebuje tyle uwagi, ile jedzenia. <br />– Powinnaś iść spać – zauważył, kładąc lekko dłoń na ramieniu Hermiony i uśmiechając się do niej łagodnie. – Nie odpoczywałaś zbyt wiele w ostatnich dniach... Co z Vodemortem, krążącym wokół? Będziesz potrzebować całej swojej siły, by zmierzyć się z nim, jeśli nadejdzie czas. <br />– Wiem – odpowiedziała Hermiona cichnącym głosem. – Ja tylko... Och, tak się martwię o naszą rodzinę, Draco. Wiesz doskonale, że on najpierw przyjdzie po ciebie. To ty jesteś tym, który ich zdradził i zaprzepaściłeś ich plany. Nie chcę, żeby coś ci się stało. <br />– Nie stanie się, kochanie – powiedział pewnym głosem. – W każdym razie – dodał – nie mógłbym teraz zostawić ciebie i Natana, prawda? – Jego próba rozładowania atmosfery najwyraźniej spełzła na niczym, bo Hermiona odwróciła się, by na niego spojrzeć; jej warga drżała. <br />– Mówię poważnie, Draco. Tak się boję... Jeśli coś się stanie z nami, co będzie z Nat... <br />Przerwał jej głośny brzdęk rozbitego szkła, gdy okno za nimi eksplodowało. Obracając się, Draco i Hermiona stanęli twarzą w twarz z dwoma mężczyznami, ubranymi w szorstkie, czarne peleryny. <br />– Czego chcecie? – spytał zimnym, twardym głosem Draco, występując nieznacznie naprzód, by odwrócić ich uwagę od Hermiony. – Jeśli chodzi o mnie, zostawcie moją rodzinę. <br />- Mamy powód, by was niepokoić - odpowiedziała pierwsza zawoalowana osoba głębokim, grobowym głosem. – W każdym razie, zostaliśmy wysłani z Jego rozkazu, by się ciebie pozbyć. Nie możemy pozwolić, byś znów wtrącał się w nasze plany. Już i tak za bardzo nam zaszkodziłeś, Draconie Malfoyu. <br />Druga postać podniosła rękę, wskazując różdżką na Dracona. Otworzyła usta i... </span> <br /> <br />Obraz zniknął z pluskiem, gdy dłoń Ślizgona wleciała w niego, niszcząc kałużę. Hermiona, blada ze strachu, spojrzała na drugiego czarodzieja. Jego twarz wyrażała niezadowolenie, trząsł się ze złości. <br />- Wystarczy – powiedział ostro i chłodno zarazem, chociaż jego głos lekko drżał. <br />Po kilku próbach znalezienia słów, Hermiona wyszeptała w końcu: <br />- Co to było, Malfoy? <br />- To nie jest śmieszne, szlamo – odpowiedział Draco, patrząc wyzywająco na Gryfonkę. <br />- Nie zrobiłam tego! <br />- Chciałbym w to wierzyć. <br />- Mówię serio. Mógłbyś chociaż spróbować się uspokoić? Co to było, jak myślisz? – zapytała Hermiona. Oczy dziewczyny błagały Dracona o posłuchanie jej. <br />- Nie mam pojęcia. Ale cokolwiek by to nie było, to bzdura – odpowiedział. <br />- Czy my... Czy my byliśmy małżeństwem? <br />- To jakaś chora sztuczka – powiedział Draco, bardziej do siebie, niż do towarzyszki. <br />- Nie. To chyba jakiś rodzaj przyrządu, pozwalającego nam zobaczyć przyszłość. Proszę, tylko mnie wysłuchaj... To było prawdziwe. To nasza przyszłość. <br />Zanim Draco zdążył zareagować, ich rozmowa została przerwana, gdy powóz raptownie zatrzymał się przed bramą zamku. Bez jednego słowa czy spojrzenia, wyskoczył z karety i wszedł do środka, sam. <br />Hermiona powoli wyszła za nim z karety. Gdy doszła do głównego wejścia, spotkała Harry’ego i Rona, którzy czekali na nią. <br />- Hej, chłopcy – powiedziała cicho. <br />- Hej, Hermiona – odpowiedzieli razem. – Czy coś się stało? – dodał Harry, rzucając zaniepokojone spojrzenie na Hermionę. Znał swoją przyjaciółkę, i mógł stwierdzić z całą pewnością, że coś ją gryzie. <br />- Powiem wam w środku – bąknęła Hermiona. Mogła zobaczyć kątem oka, że Lavender stała niedaleko i próbowała podsłuchać ich rozmowę, a nie chciała, by ktokolwiek inny dowiedział się, co zobaczyli ona i Draco. <br />Kiedy trio przeszło przez główne wejście i weszło do Wielkiej Sali, Hermionie zrobiło się ciepło na sercu. Po tym, co stało się w czasie podróży do Hogwartu, byłaby bardziej niż szczęśliwa, mogąc liczyć, że zobaczy coś, co na zawsze zostanie takie samo, a Wielka Sala doskonale stanęła na wysokości zadania. <br />Na zaczarowanym sklepieniu, pokazującym niebo, kotłowały się deszcz, wiatr i chmury. <br />Zupełnie jak moje myśli – pomyślała gorzko Hermiona, siadając przy stole Gryffindoru. <br />Patrząc na stół u szczytu Sali, zobaczyła tych nauczycieli, co zwykle i jednego nowego – sympatycznie wyglądającego mężczyznę pod pięćdziesiątkę. Nosił swoją szatę niedbale, a nad jego głową unosiła się złota mgiełka. Gdziekolwiek się nie ruszył, mgiełka podążała za nim. Oczywiście, był to nowy nauczyciel Obrony przed Czarną Magią. <br />Hermiona odwróciła spojrzenie od stołu nauczycielskiego i, zanim pomyślała, pozwoliła mu powędrować ku stołowi Ślizgonów. Tam spoczęło ono na Draconie. Jakby czując jej wzrok na sobie, Draco podniósł głowę i rozejrzał się. Zobaczył Hermionę, patrzącą na niego i posłał jej drwiący uśmiech. Mimo że siedzieli po przeciwnych stronach dużego pomieszczenia, mogła powiedzieć, że ten uśmiech nie był tak samo pozbawiony serdeczności i zimny jak zwykle. Coś się za nim kryło – czy to była troska? <br />Wzruszając ramionami, powróciła do swojej książki i podjęła na nowo czytanie. Wkrótce jednostajny szum rozmów i przywitań urwał się, gdy wstał Dumbledore. <br />- Witam was w kolejnym semestrze w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart! <br />Wypowiedź nagrodziły gorące oklaski i gwizdy. <br />- Mam nadzieję, że wszyscy przeżyli bezpieczne i zarazem ekscytujące wakacje i są gotowi, by uczestniczyć w zajęciach w nowym roku. Zanim zaczniemy, jest parę rzeczy, które muszę wam oznajmić. Po pierwsze, pozwólcie mi przedstawić wam Profesora Haymena. Jest on nowym nauczycielem Obrony przed Czarną Magią. <br />Grzeczne oklaski rozbrzmiały w Wielkiej Sali, a nauczyciel, którego przedstawił dyrektor, wstał i skłonił głowę z niewielkim uśmiechem na twarzy. <br />Dumbledore kontynuował przemówienie, zgodnie z regułami, panującymi w szkole i skończył aktualizując listę zakazanych przedmiotów. Z ostatnim uśmiechem, skierowanym ku milczącym studentom, rozpoczął Ceremonię Przydziału. Podczas gdy Hermiona obserwowała, jak „Anderson, Hailey” trafia do Ravenclawu, jej umysł wracał do tego, co zobaczyła w opakowaniu. <br />Jestem pewna, że widziałam wcześniej coś takiego w jakiejś książce – pomyślała z frustracją. Sprawdzę jutro w bibliotece. Muszę się dowiedzieć, co to było. <br />Powziąwszy tę decyzję, rozsiadła się na krześle, oglądając resztę Ceremonii. <br /> <br />Atuś</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> </table>
fora.pl
- załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by
phpBB
© 2001, 2005 phpBB Group, modified by MAR
Inheritance
free theme by
spleen
&
Programosy
Regulamin
