Strona Główna
|
Szukaj
|
Użytkownicy
|
Grupy
|
Galerie
|
Rejestracja
|
Profil
|
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
|
Zaloguj
Forum Pub pod Świńskim Łbem Strona Główna
->
Fanfiction
Napisz odpowiedź
Użytkownik
Temat
Treść wiadomości
Emotikony
Więcej Ikon
Kolor:
Domyślny
Ciemnoczerwony
Czerwony
Pomarańćzowy
Brązowy
Żółty
Zielony
Oliwkowy
Błękitny
Niebieski
Ciemnoniebieski
Purpurowy
Fioletowy
Biały
Czarny
Rozmiar:
Minimalny
Mały
Normalny
Duży
Ogromny
Zamknij Tagi
Opcje
HTML:
NIE
BBCode
:
TAK
Uśmieszki:
TAK
Wyłącz BBCode w tym poście
Wyłącz Uśmieszki w tym poście
Kod potwierdzający: *
Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Skocz do:
Wybierz forum
Gospoda pod Świńskim Łbem
----------------
Szafa pełna rozmów
Kawiarenka
Forum
Galeria
Stadion Stulecia im. Dumbledore'a
WWW
Zjazdy
Harry Potter
----------------
Fanfiction
Harry i spółka
Rozrywka
----------------
Książki
Muzyka i Film
Manga i Anime
Czat
----------------
Chcieliście czata to macie
Mugolska "tfurczość"
----------------
Epika
Liryka
Dramat
Przegląd tematu
<table border="0" cellpadding="3" cellspacing="1" width="100%" class="forumline"> <tr> <th class="thCornerL" width="22%" height="26">Autor</th> <th class="thCornerR">Wiadomość</th> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>Krzysztoffa</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Sob 21:26, 25 Mar 2006<span class="gen"> </span> Temat postu: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">Piiiiiękne!!! Ja kcę wujcia Sevcia!!! Kupcie mi takiego! :3 Literówek się nie doszukałam, ale imiona dziewczynek chyba mnie się z kimś kojarzą... <br />I tak suuuperowe! <br />Niach, niach!! <ślini się></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row2"><span class="name"><a name=""></a><b>Louis</b></span></td> <td class="row2" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Pią 16:11, 03 Mar 2006<span class="gen"> </span> Temat postu: </span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">wredora, to jest wspaniałe! <br />wplątałaś w akcję kopcika, Annie ,ellentari...- choćby juz za sam pomysł takowy, oryginalny zresztą to opo podbiło moje serducho! <br />piękne, naprawde- podoba mi się<img src="http://picsrv.fora.pl/images/smiles/gear_wink2.gif" alt="Wink" border="0" /> błędów nie znalazłam. <br />pozdrawiam serdecznie i zycze więcje takich pomysłów! <br />Lu</span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> <tr> <td width="22%" align="left" valign="top" class="row1"><span class="name"><a name=""></a><b>Wredota</b></span></td> <td class="row1" height="28" valign="top"><table width="100%" border="0" cellspacing="0" cellpadding="0"> <tr> <td width="100%"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/icon_minipost.gif" width="12" height="9" alt="Post" title="Post" border="0" /><span class="postdetails">Wysłany: Śro 19:36, 01 Mar 2006<span class="gen"> </span> Temat postu: Wszystko przerwane szkodzi niebywale...</span></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><hr /></td> </tr> <tr> <td colspan="2"><span class="postbody">Tekst konkursowy. <br />Dziękuje acromantuli za wszystkie przecinki i czepianie się. <br />Pięć postaci wyjętych z reala, jedna moja, a dwie z tak dobrze znanego nam świata. Wszystkie postacie wykorzystano bez pytania. <br /> <br /><span style="font-weight: bold">Wszystko przerwane szkodzi niebywale czyli bajka według Severusa.</span> <br /> <br /> <br />Na pewnej wyspie, w pewnym zamku, w pewnym fotelu siedział sobie pewien mężczyzna. Czytał sobie pewną książkę, przynajmniej starał się, bo to, co działo się za drzwiami jego komnaty, bardzo mu w tym przeszkadzało. Dzikie wrzaski małych potworków skutecznie utrudniały skupienie się nad lekturą. Hałas robił się coraz większy i mężczyzna miał niemiłe przeczucie, że zmory zbliżają się do drzwi jego sanktuarium. W skupieniu zmarszczył brwi i spuścił głowę, tym samym obsypując książkę tłustymi i czarnymi jak smoła włosami. Właśnie po raz dziesiąty odczytywał to samo zdanie, gdy drzwi komnaty zostały otworzone i stanęła w nich czteroletnia szatynka. Dziewczynka wpatrywała się w mężczyznę z podziwem wypisanym na twarzy. To irytowało go do granic wytrzymałości. Zaraz za tym jakże uroczym stworzonkiem pojawiło się następne i następne, tworząc tłumek kolorowych główek. Najstarsza dziewczynka, o blond warkoczykach, stanęła za szatynką i zniecierpliwiona tupała nóżką. <br />- Kopcik ruszysz się wreszcie? – warknęła. <br />Czterolatka jednak stała i wpatrywała się w mężczyznę, który ignorował te irytujące bachory. <br />- Annie przecież wiesz, że ona... – zaczęła rudowłosa dziewięciolatka. <br />- Kopcik, proszę rusz się – szepnęła, stojąca najdalej pięcioletnia brunetka. <br />- Ale... – zaczęła najmłodsza. <br />- Ale co? – spytała złośliwym tonem druga rudowłosa istotka, zwana Wredotą. <br />- Ja... ja... <br />- Tak wiemy. Kochasz wujka Severusa – padło z ust brunetki. <br />- A ty nie bądź taka mądra, Elli – żachnęło się najmłodsze dziewczę. – Co ty byś zrobiła widząc <span style="font-style: italic">wujka</span> Draco? <br />- Pewnie posiusiałaby się z radości – rzuciła złośliwie ośmiolatka, na co szatyneczka i blondynka zachichotały złośliwie, a drugie ryże dziewczę stało z poważną miną, która mówiła „jeszcze chwila, a zginiemy”. <br />- Ej! Wredota! – żachnęła się posądzona o nietrzymanie moczu dziewczynka. <br />- A nie? – prawa brew dziewczynki podjechała do góry. <br />Mężczyzna miał coraz większe problemy ze skupieniem, przysłuchując się tej rozmowie. Prawdę powiedziawszy porzucił marzenia o spokojnej lekturze, wiedząc, po co przyszły te potworki. Dochodziła dwudziesta i zawsze o tej porze, jak w zegarku, te zmory przychodziły do niego i zamęczały prośbami o bajkę przed powrotem do domu. On jak zawsze stawiał zaciekły opór, co wywoływało płacz jednej z nich i ogromny żal pozostałych. <br />Westchnął ciężko i podniósł się z fotela. To widząc trzy dziewczynki wstrzymały oddech, jedna uśmiechnęła się w niezbyt miły sposób, a oczy najmłodszej powiększyły się. Podszedł do drzwi i po prostu je zatrzasnął. Wrócił na fotel i ze złośliwym uśmieszkiem na nowo zagłębił się w lekturze. Nie trwało to długo, gdyż drzwi znowu zostały otworzone, a do środka, pewnym krokiem, wmaszerowała ośmiolatka, ciągnąc za sobą wystraszoną brunetkę. <br />- Cześć wujciu – rzuciła od progu. – Może dziś dasz się skusić na bajeczkę? <br />Stanęła przed mężczyzną i z założonymi na piersi rękoma, wbiła w niego swoje niebieskie oczęta. Jej młodsza koleżanka stała obok jak sparaliżowana i wpatrywała się w swoje buty. W tym momencie pozostałe trzy dziewczynki, ośmielone jego milczeniem, przekroczyły próg komnaty. Czarnowłosy przez chwilę rozważał różne warianty, które przychodziły mu do głowy, wyjścia z tej jakże nieprzyjemnej, sytuacji. Najłatwiejszym wydawała się ucieczka, ale przecież on, Severus Snape, nigdy nie uciekał przed nikim, a zwłaszcza przed dziećmi. Drugi wariant, który jako pierwszy przyszedł mu do głowy, to rzucenie pięciu avad i zapewnienie sobie świętego spokoju na wieczność. Ale to wiązało się z wyrzutami jego żony, która byłaby niepocieszona po śmierci córek swoich przyjaciół. <br />Wybrał jednak trzeci wariant. Wstał, podszedł do drzwi, a kiedy je otworzył wydarł się: <br />- Potter, Weasley, Malfoy!!! – nic, zero reakcji ze strony wzywanych. <br />Zza pleców doszło go ciche kwilenie i, nie odwracając się, mógł się założyć, iż te dźwięki wydobywają się z młodszej latorośli Pottera. I rzeczywiście mała brunetka, jak tylko zakwiliła, zakryła usteczka rączkami i schowała się za koleżankę. <br />- Wujku... – zaczęła Wredota. <br />- Cisza!! – krzyknął przez ramię. – POTTER, WEASLEY, MALFOY!! ZABIERAJCIE TE POTWORY!! – wrzeszczał zirytowany i wściekły, że rodzice pozwolili rozpełznąć się swoim gadom po jego wspaniałym i mrocznym zamku. <br />Na korytarzu pojawiła się kobieta i to wściekła kobieta. <br />- Czy mogę wiedzieć dlaczego tak się wydzierasz, Severusie? I o jakie potwory ci chodzi? <br />- O te, żono – warknął wskazując pięć istotek, wciąż tkwiących w jego sanktuarium. <br />- Ja tu nie widzę żadnych potworów, tylko pięć ślicznych dziewczynek. <br />Na te słowa dwie z nich skrzywiły się. Bo, który Malfoy lubi być nazywanym mianem ślicznego? No który?? <br />- Zabierz je stąd – warknął, niewzruszony zachwytem żony. – Niech wracają skąd przyszły. <br />- Ależ, kochanie, one chciały tylko... <br />- Wiem, czego chciały!! – krzyknął. – Niech Potter i Weasley zabierają z mojego domu swoje małe, wstrętne i namolne kopie. Malfoy z resztą też! <br />- Przykro mi Severusie, ale cała piątka zostaje dziś u nas na noc – poinformowała pani Snape. <br />- Słucham!? – krzyknął z przerażeniem. <br />- No wiesz, - zaczęła niepewnie, widząc przerażenie i narastającą wściekłość męża. Kto jak kto, ale Hermiona Granger – Snape doskonale zdawała sobie sprawę co potrafi zrobić jej wściekły małżonek – ich rodzice wybierają się dziś na to przyjęcie w Ministerstwie, na które ty nie chcesz iść, więc podjęłam się opieki nad ich dziećmi. <br />- W życiu!!! – krzyknął. <br />- Severusie prosiłam naszego syna, by się nimi zajął przez kilka minut, ale kategorycznie odmówił, twierdząc, że ma już piętnaście lat i nie będzie się bawił w niańkę małych gamoni – spojrzała na niego ostro i spytała podejrzliwie: - Nie wiesz, przypadkiem, skąd u niego taka awersja do dzieci? <br />Pan Snape zmieszał się lekko, ale ukrył to pod maską obojętności, którą miał opanowaną do perfekcji. Lecz jego żona nie dała się zwieść i uśmiechnęła się z satysfakcją. <br />- Więc sam widzisz, że musisz się nimi zająć, aż nie przygotuję kolacji – pocałowała wściekłego męża w policzek i oddaliła się. <br /><span style="font-style: italic">Zabiję! Zabiję własne dziecko! Przysięgam!</span> obiecywał sobie w myślach, obserwując oddalające się plecy żony. <br />- I co ja mam zrobić? – zastanawiał się pod nosem. <br />- Proponuję bajkę – szepnęła najmłodsza dziewczynka i latorośl Malfoyów. <br />- Cisza! – zarządził, odwracając się niczym atakująca pantera. <br />Na widok jego powiewających szat z ust szatynki wyrwało się ciche „Och”. Niewzruszony jej zachwytem, ruszył w stronę fotela by w nim spocząć. Kiedy już posadził swój zgrabny tyłeczek na zielonym fotelu, wziął książkę i ponownie się w niej zagłębił, ignorując wyczekujące spojrzenia pięciu par oczu. <br />- Ekhem – chrząknęła najstarsza, chcąc zwrócić uwagę jakże przystojnego i intrygującego czarodzieja. <br />Ale ten nie dał po sobie poznać, że cokolwiek usłyszał. W duchu modlił się o cierpliwość, lecz zaraz zaprzestał, gdy na jego kolanach wylądowało coś małego, ruchliwego i włochatego. Tak po prawdzie to coś samo się wdrapało i teraz wlepiało swoje pełne miłości, zielono – niebieskie oczka. <br />W pierwszym momencie Severus pomyślał, że to ten przeklęty, rudy kocur jego żony zrobił sobie kanapę z jego kolan. Ale gdy podniósł wzrok, oczywiście z zamiarem zrzucenia wyciora, napotkał te kolorowe, przepełnione ciepłem i miłością oczka. I to spowodowało zamieszanie w umyśle, zwykle opanowanego, Mistrza Eliksirów. Nie wiedział co robić i myśleć, ponieważ pierwszy raz widział takie uczucie, w dziecięcych oczach, kierowanych w stronę jego osoby. Nawet jego własne dziecko, jedyny i wymarzony spadkobierca, nie patrzyło na ojca w ten sposób. Spojrzenie Connora zawsze było pełne szacunku i podziwu z nutką strachu. Jego syn nigdy nie zrobiłby bez pozwolenia czegoś takiego, jak ten mały pomiot piekielny. To bezczelne naruszenie jego wewnętrznego świata wywołało ciepłą mgiełkę w okolicach serca, która skierowała jego prawą rękę na główkę dziewczynki. Tak jawne okazanie DOBREGO uczucia ze strony zazwyczaj zimnego i niemiłego wujka wywołało uśmiech na twarzy czterolatki i szok na pozostałych czterech mordkach. Ten widok przywołał go do porządku, więc szybko cofnął rękę i rzucił im mordercze spojrzenie. <br />- Siadać! – zarządził ostro. <br />Trzy dziewczynki natychmiast wykonały polecenie, siadając tam gdzie stały. Jedynie Wredota ociągała się, gdyż nie podobało się jej, że ktoś jej rozkazuje. <br />Severus odłożył książkę na stojący obok stolik i wyczarował na nim duży kubek kawy i pięć małych kubeczków z gorącą czekoladą. Wziął parujący kubek i upił z niego łyk, a kiedy gorąca ciecz rozpłynęła się po jego wnętrzu i ukoiła skołatane nerwy, zwrócił się do starszej rudowłosej dziewczynki: <br />- Weasley, rozdaj te czekolady. <br />Dziewczynka grzecznie wstała i rozdała kubki z cichym „Proszę”, a gdy usiadła, między Ellentari i Annie, w komnacie zaległa cisza. <br />Po pięciu minutach ciszy Kopcik zaczęła się wiercić, co wywoływało narastającą irytację wujcia. <br />- Malfoy, zabieraj to COŚ z moich kolan – warknął do siedzącej naprzeciw dziewczynki. <br />Wredota spojrzała na niego z oburzeniem, ale posłusznie wstała i zabrała posmutniałą siostrzyczkę. Dziewczynce nie podobało się nazywanie szatynki mianem „COŚ”, uważała, że prawo do takich określeń miała tylko i wyłącznie ona jako starsza siostra. Także najstarszą dziewczynkę oburzyło zachowanie wujka. <br />- To jest dziecko, a nie COŚ – zaprotestowała, kiedy panny Malfoy usadowiły się w pierwszym rzędzie. Były Śmierciożerca spojrzał na nią zimno. <br />- Annie cicho – szepnęła coraz bardziej przerażona Ellentari. <br />- Nie Elli! – zaprotestowała głośno Arian. Według brunetki za głośno. – Nie można nazywać tak dziecka tylko dlatego, że zaczęło się nudzić. <br />Ten wywód zdziwił mężczyznę, co okazał uniesionymi brwiami, bo nie spodziewał się krytyki z ust córki Ronalda Weasleya. <br /><span style="font-style: italic">Chyba w tym roku przyjmę propozycję McGonagall i wrócę do Hogwartu. Co to będzie za przyjemność znęcać się nad kolejnym pokoleniem Potterów i Weasleyów</span>, pomyślał wesoło. <br />Panna Weasley wstała i pojrzała na zdziwione koleżanki. <br />- Idziemy stąd – zarządziła, a kiedy reszta zaczęła wstawać dodała: - nie będziemy błagać! <br />- Ale ja chcę bajkę – czterolatka tupnęła nóżką i dla lepszego efektu oblała się łzami. <br />- Kopcik nie płacz – prosiła łagodnie Annie, czule głaszcząc stworzonko po krzywej główce. <br />- Nie płaczę – siąpnęła nosem. <br />- Tylko beczysz – zauważyła złośliwie siostra. <br />- Nie beczę! – zaprzeczyła głośno. – Malfoyowie nie płaczą. <br />- Ale ty jesteś wyjątkiem – ośmiolatka wzruszyła ramionami. <br />- Wcale nie! – obruszyła się. <br />- Idziemy! – spytała zniecierpliwiona Arianrod. <br />- Ale ja chcę bajkę! – krzyknęła Kopcik. <br />- CISZA!! – zagrzmiał nad nimi zdenerwowany hałasami mężczyzna. <br />Ellentari, którą trochę uspokoił pomysł opuszczenia ciemnej komnaty, z przerażenia uczepiła się dłuższej ręki Arian i zaczęła cichutko łkać w jej rękaw, przy okazji obsmarkując go. Pozostałe dziewczynki zadrżały i z zaciekawieniem spojrzały na wujka. <br />- Chcecie bajkę, tak? – odpowiedziała mu cisza i zdziwione spojrzenia. – No to siadać i SŁUCHAĆ! <br />Usiadły grzecznie jedna obok drugiej, tworząc naprzeciw mężczyzny półkole. <br />Przestraszona sześciolatka powiodła swoimi zielonymi oczami po koleżankach i zobaczyła narastającą radość na ich twarzach. Nie bardzo rozumiała z czego one się tak cieszą. Wiedziała, że to nie będzie taka bajka jaką zawsze opowiada jej mama. Fajna i miła o zwierzątkach, która zawsze miała szczęśliwe zakończenie. Nie, to nie było w stylu Severusa Snape’a. <br />Czarodziej upił kolejny łyk czarnej kawy, zastanawiając się jaką bajkę opowiedzieć tym potworkom. Poprawił się w fotelu, uśmiechnął się złośliwie i zaczął opowiadać: <br />- Dawno temu, gdy na świecie panowały smoki, żył sobie Czerwony Kapturek – usłyszał kilka prychnięć, ale zignorował je. – Był on niedocenianym przez wieśniaków Mistrzem Eliksirów. Nikt z wioski nie mógł uwierzyć, że dziewczynka o blond loczkach może być mistrzem w jakiejkolwiek dziedzinie. Wioska, w której mieszkał leżała na zachodnim krańcu lasu, który był zamieszkany przez magiczne i niebezpieczne zwierzęta. Pewnego dnia przyleciał do niego sokół z wiadomością od ukochanej babci, która była wiedźmą. W swojej krótkiej notce babcia prosiła wnuczkę o przygotowanie i osobiste dostarczenie Eliksiru Miłosnego. <br />- Ale... – pod miażdżącym spojrzeniem czarnych oczu, Arian umilkła. <br />- Tego samego dnia Czerwony Kapturek wyszedł ze swej chaty i podążył do swego laboratorium. Mieszkańcy wioski widząc, gdzie blondynka zmierza, czym prędzej czmychnęli do swoich domostw by schować się w schronach przeciwpancernych. Kapturek nie zwracał uwagi na takie zachowanie i wściekle mamrocząc pod nosem kroczył w stronę jedynego murowanego budynku w wiosce – upił łyka kawy, zastanawiając się nad dalszymi losami bohaterki. Wznowił opowieść, gdy Kopcik zaczęła się wiercić. – Następnego dnia Czerwony Kapturek przelał eliksir do butelki po Ognistej Whisky, włożył do koszyczka i wyruszył w drogę przez niebezpieczny las – usłyszał jęk strachu i uśmiechnął się złowieszczo. – W połowie drogi zauważył zioła, które były składnikami różnych eliksirów i, zapominając o celu podróży, zaczął je zbierać. Dziewczynka nie zauważyła czającego się w krzakach niebezpieczeństwa. Nucąc pod nosem piosenkę zasłyszaną w jakiejś obskurnej tawernie, włożyła zebrane zioła do koszyczka i odwróciła się, by podjąć przerwaną wędrówkę. Pisnęła widząc czarnego wilka, który szczerzył na nią kły – tym razem przerwały mu trzy jęki. – Oczy wilka błysnęły niebezpiecznie, gdy zrobił krok w stronę Czerwonego Kapturka, który ze strachu zrobił krok w tył. <br />- Dzień dobry Czerwony Kapturku – powitał ją wilk. <br />- S...skąd wiesz, jak mam na imię? – zająkała się dziewczynka. <br />- Och. Słyszałem o tobie. Różne stworzenia i ludzie mówią, że jesteś najlepszym Mistrzem Eliksirów, jaki kiedykolwiek chodził po ziemi. <br />- Eee… naprawdę? – zdziwiła się blondyneczka. <br />- Tak – zapewnił gorliwie. <br />- Ale… ale… <br />- Gdzie się wybierasz Kapturku? – spytał towarzyskim tonem. - Przepraszam, mogę tak do ciebie mówić? <br />- Tak, chyba tak. <br />- No to powiedz mi, gdzie idziesz? <br />- Eee… do babci. <br />- A daleko babcia mieszka? <br />- Po drugiej stronie lasu. <br />- A mógłbym ci towarzyszyć? Bo widzisz, ja nie jestem lubiany przez inne zwierzęta i brakuje mi trochę rozry… towarzystwa. <br />- Tak, chyba tak – dziewczynka nie była pewna, ale poczuła coś w rodzaju sympatii do czarnego wilka, który tak jak ona nie był lubiany przez swoich współmieszkańców. <br />- No to chodźmy – ramię w ramię ruszyli w drogę. Po chwili ciszy wilk spytał: - A co tam niesiesz dla babci, Kapturku? <br />- Eliksir Miłosny. <br />Snape urwał i zatopił usta w kawie. Zastanawiał się czy długo jeszcze jego małżonka zamierza się nad nim znęcać, karząc niańczyć te wstrętne potworki. <br />I właśnie w tym momencie usłyszał głos Hermiony Granger – Snape wołający ich na kolację. Skrzywił się, że jego żona krzyczy niczym mugolka zamiast przyjść albo przysłać skrzata domowego, którego oczywiście nie posiadali. <br />Słysząc nawoływania cioci Hermiony, Ellentari zerwała się na nogi i pognała przez korytarz do schodów. Ona na pewno nie chce wiedzieć, jak skończy się ta „bajka”. <br />Severus uśmiechnął się drwiąco i spojrzał na pozostałe dziewczynki. Wszystkie cztery wpatrywały się w niego wyczekująco. Chrząknął i ciągnął swą opowieść: <br />- Wilk dobrze wiedział, co Czerwony Kapturek niesie swojej babci, ale gdy usłyszał te dwa słowa inne rozbrzmiały w jego głowie. <span style="font-style: italic">Tylko miłość pozwoli ci powrócić do dawnej świetności.</span> Wilk warknął wściekle i rzucił się na zakapturzoną blondyneczkę… <br />Przerwały mu okrzyki obrzydzenia i zachwytu. Annie i Arianrod zerwały się ze swoich miejsc i, głośno wyrażając swoje oburzenie na taką „bajkę”, wyszły z pokoju. Natomiast dwie spuścizny Malfoyów wciąż siedziały na swoich miejscach i czekały na ciąg dalszy. Jednak mężczyzna nie miał najmniejszej ochoty kontynuować. Spiorunował je wzrokiem, lecz, jak na Malfoyówny przystało nie zrobiło to na nich większego wrażenia i zrezygnowane opuściły komnatę. <br />W tej chwili podjął decyzję. <span style="font-style: italic">Wracam do Hogwartu.</span> <br /> <br /><span style="font-weight: bold">KONIEC</span></span></td> </tr> </table></td> </tr> <tr> <td colspan="2" height="1" class="spaceRow"><img src="http://picsrv.fora.pl/Inheritance/images/spacer.gif" alt="" width="1" height="1" /></td> </tr> </table>
fora.pl
- załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by
phpBB
© 2001, 2005 phpBB Group, modified by MAR
Inheritance
free theme by
spleen
&
Programosy
Regulamin
