 Wysłany: Czw 19:12, 23 Mar 2006 Temat postu: |
|
| To pierwsze opowiadanie na jakie weszłam i już mi się podoba! Nie mogę się doczekać kolejnego rozdziału.
Czasami mam już dośc kogoś, kto nie czyta regulaminu i go łamie. Nie Piszemy Jednolinikowców. Trzeba bić patelnią w głowę, żeby doszło, czy będziemy stosować bardziej łagodniejsze (derastyczniejsze) środki? - Emily. |
|
| Wysłany: Nie 22:13, 19 Mar 2006 Temat postu: |
|
| Zapowiada się ciekawie.
Zauważyłam kilka literówek pod koniec rozdziału, we fragmencie o rycerzu. Było ich chyba trzy... Nie będę teraz wymieniać 
A co do postaci - już nie lubię Karoliny. Ogólnie takie dziewczyny nie przypadają mi do gustu. Więcej powiem, gdy wrzucisz kolejną część i gdy pewna osóbka przestanie patrzeć mi przez ramię i wrzeszczeć do ucha
Życzę weny! |
|
| Wysłany: Pią 19:45, 17 Mar 2006 Temat postu: Krąg dziewięciu umysłów |
|
| Chcałabym wam przedstawić takie opwiadanko. Mam nadzieję, że się spodoba. Liczę na wyrozumiałość.
1.SEN - Nie mogę się już doczekać! - pisnęła Karolina idąc przez szkolny korytarz - po prostu nie mogę w to uwierzyć! Będzie super! - Wiem, że będzie super - mruknęła z uśmiechem Agata. - Jeszcze jedna lekcja, jeszcze jedna lekcja... - powtarzała Kara w podnieceniu, a Agata nie mogła się oprzeć wrażeniu, że przyjaciółka zerka na klasę stojącą przy wejściu do sali nr.14. Wiadomo, Szymek. Podszedł do nich i wyszczerzając zęby, rzekł: - Z czego się tak cieszycie? - A...jedziemy na wyciecz... - zaczęła Karolina - Tak sobie, cześć - Aga miała wyraźnie inne zdanie o Szymku, więc odciągnęła przyjaciółkę . - Wiesz co? Jak mogłaś? - oburzyła się Karolina - właśnie miałam go olśnić... - Chyba nie intelektem...- mruknęła do siebie Agata. Szły przez korytarz do sali biologicznej. Wyraźnie różniły się od siebie: Karolina może i nie grzesząca urodą, ale nadrabiająca wspaniałą figurą. Elegantka w każdym calu. Agata była zwykłą, niewysoką szesnastolatką z brązowymi włosami i zielonymi oczami. Choć nie różniła się zasadniczo wyglądem od innych koleżanek, wyróżniał ją wstręt do mody oraz niespotykana wrażliwość na ludzką krzywdę. Idąc, trzymała w rękach stos książek. - Po co to taszczysz? - spytała Karolina takim tonem, jakby nie bardzo ją to obchodziło i nadal szczerząc zęby do Szymka - myślisz, że jak usiądę na ławce i założę nogę na nogę, to Szymek zobaczy, jakie są długie? Agata uniosła brwi. - Ok, rozumiem. - mruknęła Kara obrażona - a co do tej wycieczki... W tej chwili Agata pozwoliła, żeby potok słów wydobywający się z ust Karoliny wlatywał jednym uchem, a wylatywał drugim. Ten system działał całkiem nieźle, zwłaszcza gdy chciała akurat "wyłączyć się" od świata. Agata też myślała o tej wycieczce. Tydzień sami w górach. W roku szkolnym. Cud, że jej rodzice się na to zgodzili. Miała jechać z ośmioma przyjaciółmi. Nawet tak pozytywnie nastawiona nie mogła oprzeć się wrażeniu, że to ona będzie musiała przygotowywać posiłki, jako że jedyna potrafiła nie przypalić wody z całej tej ekipy. - I nie wiem, czy wziąć tą spódniczkę, bo jak ją spakuję, to nie wcisnę już tych granatowych spodni - Oo! Nagle ktoś podkręcił głośność, a Karolina spojrzała na Agę z pytającą miną. - Zrobisz, jak uważasz i to będzie najlepsze rozwiązanie - tę formułkę Agata znała na pamięć, ponieważ Karolina właśnie to chciała usłyszeć i zawsze uznawała słuszność tego stwierdzenia. - Wezmę spódniczkę - oznajmiła Karolina takim tonem, jakby właśnie podjęła życiową decyzję. - Jak chcesz - mruknęła obojętnie Agata, obserwując, jak nauczycielka biologii schodzi ze schodów; otwiera klasę i woła uczniów. - Umiesz coś? - ktoś spytał z boku. - Tak - odpowiedziała Agata szczerze. - Dzisiaj pani pyta - radośnie zawołała Ala, klasowa kujonka, świdrując wszystkich swoimi małymi oczkami, jakby chciała dojrzeć, kto się nie przygotował. - Jak dostanę pałe, to nie pojadę z wami- powiedziała Kara z lekką paniką w głosie - jak moje włosy? - Pozostaje nam się tylko modlić - szepnęła Agata obojętnie, przeglądając zeszyt. I tak wszystko umiała, choć wiedziała, że ma już pewny stopień i pani nie będzie jej pytać. Zresztą biologia była jej ulubionym przedmiotem. - Karolina Borówna, do odpowiedzi - rozległ się głos nauczycielki, gdy już usiedli w ławkach. Kara wstała i z ociąganiem podeszła do biurka. - Proszę powiedzieć mi coś o sawannie... Karolina zrobiła nieszczęśliwą minę i Agata zrozumiała, że psorka mogła by równie dobrze ją zapytać o dokładną liczbę fasetek na oku owada. Równocześnie zaczęła obmyślać, jakby tu uratować przyjaciółkę. Jest jeden sposób...niech będzie, raz się żyje. Kopnęła w krzesło siedzącej przed nią Magdy, która wychyliła się ze zdziwioną miną. - Magda, posłuchaj - zaczęła Aga - Ja udam, że zemdlałam, a ty i Maciek zróbcie zadymę, ok? - Dobra - Magda z ochotą przystała na ten plan. - Proszę pani - Agata wstała - niedobrze mi... - i osunęła się na ziemię. - Ona zemdlała! - krzyknęła Magda - Pogotowie! Odsunąć się! Czy jest na sali lekarz!? Agata całą siłą woli powstrzymała się od parsknięcia śmiechem. Wokół niej zebrała się już cała klasa. - Trzeba jej zrobić sztuczne oddychanie! - krzyknął Maciek - Kto jest chętny!? - Spokój, spokój - rozległ się głos biologicy nad rozgadanym i zaaferowanym tłumem. - Oddychanie! Oddychanie! - wydzierał się Maciek. Agata usłyszała, że ktoś podbiegł. No nie, ktoś to chyba wziął na serio! ŁUP! Poczuła nagłe, mocne pchnięcie z w okolicach przepony. Ze świstem wciągnęła powietrze, otwierając oczy. I nagle ogłuchła, a przed oczami zrobiło jej się czarno. Znalazła się w jakiejś komnacie. Była noc. Przez okno sączyło się blade światło księżyca w pełni. Stała pod nim i wpatrywała się w drzwi, które powoli zaczęły się otwierać. Pokazała się w nich stopa, a potem, skrzypiąc, ktoś wszedł. Światło księżyca padło na postać i Aga poczuła, że drętwieje. Przed nią stał dwumetrowy mężczyzna w zbroi, z opuszczoną przyłbicą. Jego postać spowijał długi, czarny płaszcz. W tęku trzymał miecz. Przez grubą warstwę oszołomienia ia strachu do Agaty dotarła myśl, że rysy rycerza są dziwnie zamazane. Spod przyłbicy wydobywał się odgłos jakby przerywanego szlochu. Rycerz popatrzył się w stronę sąsiednich drzwi. Agata spojżała tam również i aż podskoczyła. Dorota! Jej siostra leżała na wielkim łożu, trupioblada, w białej sukni, z rękoma złożonymi na piersi. Wokół niej stały niskie stworki, obrzydliwe, plugawe,guzowate i okryte szmatami. Jeden z nich podnosił właśnie swoją guzowatą rękę dotwarzy Doroty. Trzymał w niej fiolkę z dymiącą, zieloną substancją i powoli przechylał naczynie w stronę jej ust. Agata tknięta nagłym przerażeniem zaczęła biec w ich stronę, kiedy ogłuszył ją ryk rycerza. Zachwiała się i upadła. Rycerz rzucił się na pierzchające w popłochu stworki, podnosząc miecz i obcinając im głowy. Krew plamiła podłogę i łóżko. Ostatni stwór, trzymający fiolkę upadł od ciosu nożem. Dorota nadal leżała nieprzytomna. Ujrzawszy to rycerz ryknął ponownie, chwycił w ramiona jej wątłe ciało i wybiegł z kimnaty. Oszołomiona Agata patrzyła przez chwilę na martwe stwory, kiedy nagle dostała w twarz. - Może trzeba było mocniej... - Pielęgniarkę! - Przesuń się, bo ją nadepniesz! Agata słuchała tych głosów nie za bardzo wiedząc, co się z nią dzieje. Realność tego, czego przed chwilą była świadkiem przeraziła ją nie na żarty. Świadomość, że jest w klasie powoli zaczęła do niej docierać. Zamrugała i otworzyła oczy. Tłum ludzi patrzył na nią, kilka osób westchnęło z ulgą. - Nic ci nie jest? - usłyszała głos Karoliny. - Chyba nie... - wymamrotała Aga, próbując się podnieść. I nagle przebłysnęła jej myśl przez głowę. Dorota! Aga zerwała się na równe nogi i słysząc okrzyki zdziwienia za plecami, wybiegła z klasy. Do domu, do domu, jak najszybciej do domu! Musi się przekonać, musi zobaczyć... Jak strzała wpadła do mieszkania. - Agata, co ty tu robisz o tej porze? - spytała zdziwiona matka - Gdzie jest Dorota? - spytała Aga jak w malignie. - Tu jestem - twarz Doroty ukazała się w przedpokoju - o co chodzi? - N-nic...- Agata westchnęła z ulgą. - Jak już jesteś w domu, to może zabierz się za pakowanie - mruknęła jej siostra - dzisiaj wyjeżdżamy, nie pamiętasz? Wyjazd! Agacie zupełnie wyleciało to z głowy. Bez słowa poszła do pokoju i otworzyła szafę. koniec rozdziału 1. |
|